Bo najtrudniej wypowiedzieć na głos to, co naprawdę się myśli

 It is you [Klik]        

          Wysoka, ciemna blondynka wsiada do autobusu i poprawiając wysuwające się spod dużych słuchawek kosmyki włosów kasuje bilet. Po chwili czując, jak autobus znów się zatrzymuje, rusza w poszukiwaniu siedzenia, zbyt jednak pochłonięta przez muzykę nie dość uważnie rozgląda się wokoło, po chwili wpadając na wysokiego blondyna. Mimowolnie kieruje dłoń do ściętej na bok grzywki, która opada na twarz, zatrzymując się o oprawki dużych okularów, które spoczywają na nosie dziewczyny.

Unosi wzrok, i czuje jak serce kołacze jej w klatce piersiowej, gdy spogląda w czekoladowe tęczówki, które znają wszystkie jej tajemnice.

          Ona się nie odzywa, on także milczy, lustrując ją pełnym zdumienia spojrzeniem. Po chwili dziewczyna odsuwa się o krok, aby po chwili dumnym krokiem, z wysoko uniesioną głową wyminąć młodego mężczyznę.

Zaciska dłoń na rączce torby, która swobodnie zwisa na jej ramieniu i przygryza wargę, tak mocno, że czuje smak krwi.

Jej oczy zaciskają się automatycznie, jakby próbując powstrzymać łzy, które usilnie starają się uciec spod powiek i zmoczyć blade, pastelowe policzki.

Granatowa  oprawka, przylegająca delikatnie do skóry, zatrzymuje samotną kroplę spływającą wzdłuż pociągłej twarzy.

Oddech drży, pozwalając ciału trzęść się pomimo majowego upału. Kuli się w sobie, na wspomnienie szczypania świeżo otwartych ran, zadanych nożem i soczystą czerwień krwi, kontrastującą z bladą jak płatki śniegu skórą nadgarstków.

Od chwili w której się poznali minęło jedenaście miesięcy. Czyli właściwie prawie rok. Z jednej strony bardzo krótki odcinek czasu, jednak z drugiej to wiele pojedynczych momentów niosących za sobą niespodziewane konsekwencję.

             - Idiota – warknęła do śmiejącego się blondyna, który zajechał jej drogę rowerem, o mały włos nie potrącając psa, który skulił się przy jej nodze, podkulając zwykle podrygujący radośnie ogon pod siebie.

- Amy – koleżanka porwała ją w ramiona uśmiechając się od ucha do ucha. – To mój kolega, Charlie – usłyszała za swoimi plecami delikatny pisk opon, po czym charakterystyczny śmiech.

- A my to się już chyba znamy – w odpowiedzi na zaczepkę odwróciła się na pięcie i uśmiechnęła kwaśno.

- Nie wydaje mi się. Amy – wyciągnęła dłoń, mierząc go uważnym spojrzeniem, które ani na chwile nie przestawało wywierać na nim presji.

Coś w nim, w samym jego stylu bycia, w pół uśmiechu igrającym na twarzy, w czekoladowych oczach irytowało ją, a jednocześnie sprawiało, że chciała go poznać.

A w niej? Co zachwyciło go w niej? Nie umiał stwierdzić co sprawiło, że ogarnęła go nie wytłumaczalna chęć zrozumienia powodu pięknego, acz smutnego błysku w jej zielono-brązowych oczach.

- Charles – uścisnął delikatnie jej dłoń, jakby bojąc się, że nad wyraz wrażliwa i  zsiniała od chłodnego jak na koniec czerwca wiatru, zaraz usypie się w popiół.

Na tę powagę, uśmiechnęła się kącikiem ust, sprawiając, że Camille, stojąca obok i przyglądająca się całej sytuacji stwierdziła, że są do siebie tak cholernie bardzo podobni, niczym bliźnięta.

           Spuściła głowę, aby nie pozwolić mu dojrzeć rumieńców zalewających falą jej polików, jednak z uwagą wciąż obserwowała jego poczynania.

Po chwili, gdy ziemny wiatr ostudził rozgrzaną twarz wyprostowała się i obrzuciła go długim i uważnym spojrzeniem.

Wysoki, z dopracowaną sylwetką, ubrany w zwyczajną czarną bluzę, która przesiąknięta zapachem jego wody kolońskiej, teraz nasiąkała także dymem mentolowych papierosów. Tytoniowy opar unosił się w powietrzu, otaczając ją ze wszystkich stron, a gdy mocny podmuch uderzał w jej twarz wtłaczając do jej nozdrzy jego zapach, marzyła aby móc kiedyś założyć na siebie ten sweter, który musiał pachnieć właśnie tak samo.

-Palisz? – pytanie wytrąciło ją z zamyślenia, sprawiając, że zachwiała się na mostku, na którym stała i o mały włos nie wpadła z chlupotem do wody.

- Nie – pokręciła głową – Moja babcie zmarła na raka płuc – pociągnęła nosem, ocierając go rękawem letniej marynarki.

Skinął tylko głowa ze zrozumieniem i wyciągnął kolejnego papierosa z paczki, po czym opalił, owiewając jej bladą twarzyczkę szarym dymem. Wyprostowała się, zaciągając się nim pełną piersią. Gdy otworzyła oczy tuż przed sobą widziała jego roześmianą twarz.

- Naprawdę? – uniósł jedną brew do góry, wykrzywiając twarz w grymasie rozbawienia.

- Ten zapach przypomina mi dzieciństwo – fuknęła na niego, aby po chwili z zadowoleniem parzy jak rozbawienie ustępuje miejsca zmieszaniu.

Uwielbiała go denerwować, drażnić, wyprowadzać z równowagi i kłócić się z nim bez powodu i o największą błahostkę.

On, za to uwielbiał, gdy w zdenerwowaniu, lub zamyśleniu przygryzała, dolną wargę i lustrowała świat uważnym spojrzeniem zielonych tęczówek, lub złościła się, za wszystkie nieodpowiednie i dwuznaczne uwagi jakie zwykł czynić, z błyskiem w oku waląc go w klatkę piersiową zaciśniętymi w piąstki dłońmi.

               Znała go na wylot, i doskonale wiedziała, że wbrew pozorom są do siebie tak bardzo podobni, że jedno wie, co powie drugie, ale mimo to, uwielbiała rozmawiać lub pisać z nim godzinami wypytując o bzdury lub denerwując, tylko po to, aby widzieć jak się złości.

Uśmiechała się za każdym razem, gdy pisał, zaczynając rozmowę, niby przypadkiem, gdy tylko się pojawiał. Zazwyczaj od przeprosin, za to, że zasnął w końcu z telefonem, podczas rozmowy z nią.

Nie chciał, aby się na niego obraziła, przepraszał nagminnie, starał się za bardzo, jednocześnie bojąc się zrobić cokolwiek. Wykonać jakikolwiek krok. Jednak, gdy zachorowała, zaczął się od niej w jakiś sposób oddalać. Długie tygodnie siedziała w domu, a on pisał do niej zawsze punktualnie o wpół do szóstej, z uśmiechem zaczynał rozmowę. Jednak te rozmowy zaczynały stawać się coraz krótsze i pełniejsze pustych słów, lub emotikon wysyłanych na siłę.

A on cierpiała wewnętrznie, odreagowując wściekłość na klasę, której nienawidziła na samej sobie. Autoagresja, cięcie się. Zauważył znamiona, pytał o nie, ale ona nie chciała powiedzieć mu prawdy.

Kochała go, bała się , że się od niej odwróci, popełniając tym samym największy błąd. A on, sądząc, że jest dla niej tylko zabawką, zakochał się w jej koleżance. Nie czującej do niego nic.

Później, wiele razy patrząc w lustro, rozmawiając z samą sobą wyrzygiwała sobie to, że nie zdążyła mu na czas wyznać tego co czuła.

                - Zobaczymy jaka jesteś silna- zaśmiał się, owijając nadgarstki smyczą siedzącego na schodach psa i wręczając jej koniec.

Uśmiechnęła się zwycięsko i zaciskając dłoń stanęła mocno na nogach.

Pociągnęła raz a on zachwiał się na nogach. Pociągnęła drugi i nieodzyskawszy jeszcze równowagi poleciał do przodu. Przygniótł ją do drzwi, przy których stała i oparłszy dłonie o szybę, po dwóch stronach jej głowy zaśmiał się melodyjnie.

- Dałem ci fory - jego serce pędziło w piersi.

- Chyba nie - tak samo bardzo  jak jej.

Nie wiedzieli jak się zachować. Ona dyszała ciężko, jakby właśnie ukończyła maraton, a on wstrzymywał oddech lustrując każdy skrawek jej twarzy.

Sygnał wiadomości zakłócił cisze, przerywaną dotąd tylko jej rytmicznym oddechem. Zgrzytnęła zębami, przymykając oczy. Gdy jej powieki na powrót uniosły się w górę, n stał na pierwszym schodku nieporadnie spoglądając na swoje dłonie, które wykręcał w różne strony.

Pluła sobie w twarz, tym, że nie miała wówczas odwagi, skraść mu jednego pocałunku.

                

            -Skąd to masz?

Uciekła wzrokiem, przed jego natarczywym spojrzeniem, błądząc po świeżym śnieżnym puchu, który wciąż spadał z nieba, warując  zasłaniając ledwo widoczne ślady wydeptane przez buty.

-  Nie ważne - jej ton był równie władczy co jego.

Wyrwała dłoń z silnego uścisk, zasłaniając poraniony nadgarstek na powrót rękawem płaszcza.

- Powiedz.

Przymknęła powieki, zastanawiając się czy powiedzieć prawdę czy skłamać.

- Pocięłam się zadowolony? - spojrzenie jej wściekłych oczu, przepełnionych łzami przewiercało go na wylot.

- Dlaczego?

Mówienie prawdy było dla niej zbyt trudne. Przywykła przecież do tego, że ludziom się nie ufa. Przywykła, że to podłe kreatury, które chcą grać na jej uczuciach. 

- A jak sądzisz?

- Rodzice?

Przygryzła wargę.

- Chłopak?

Dalej nie otrzymywał odpowiedzi.

- Ja?

Zaszklone od łez oczy zwróciły się ku niemu, otwierając szeroko i patrząc z niedowierzaniem.

Skinęła głową, bardzo powoli, jednocześnie zastanawiając się, czy mówienie prawdy kłamiąc, wciąż jeszcze jest tym, czym być miało.

- Czemu?

Ale jej wahanie trwało tylko kilka sekund.

- A czemu cięłabym się przez chłopaka? - uniosła wysoko brwi, czekając na jego odpowiedź.

Nie powiedział jednak nic, kręcąc jedynie głową.

- Bo cię kocham - odwróciła się na pięcie . - Tak po prostu.

Odeszła, zagryzając spierzchłe od mrozu usta i czując jak łzy, toczące się po policzkach parują i stają się zimne jak lód.

               Rozmawiała z nim jeszcze wiele razy potem. Kazała mu zapomnieć o tym, co mu powiedziała. Zgodził się, pod warunkiem, że ona przestanie robić sobie krzywdę. Kochała go tak mocno, że była w stanie złożyć mu taką obietnicę. Ale zawsze, gdy widziała na wyświetlaczu telefonu słowo "Hej" i jego numer, jako nadawcę, zastanawiała się, czy rozmawia z nią, bo tego chce, czy może dlatego, że jest mu jej żal. I w ten oto sposób rozmawiała z nim coraz mniej i mniej, ograniczając się do sporadycznego "hej" i "co u ciebie".

Ale z nadejściem wiosny, pewnego dnia, stał się na powrót tak rozmowny jak kiedyś, a w niej odżyła wciąż nie do końca wyleczona miłość do niego.

" Hej" przywitał się, jak zwykle. " Co tam?" ale biła od niego jakaś radość.

W końcu dowiedziała się co było tej radości powodem.

On zakochał się w kimś innym, nie dając jej szansy tak naprawdę nigdy się dowiedzieć o tym, że kiedykolwiek żywił względem niej silne uczucie.

    Dwa złamane serca, przez odwzajemnioną miłość, której nie pozwolono na czas stać się najważniejszym aspektem życie.

Ucieczka w poszukiwaniu szczęścia, które tak naprawdę było w zasięgu ręki.

Otwiera powieki spoglądając raz jeszcze prosto w brązowe tęczówki jego pięknych, głębokich oczu, aby po chwili raz na zawsze zakończyć ten rozdział w życiu.

Oboje chcieliby zacząć od nowa, ale oboje wiedzą, że już tego nie zrobią.

Ona wypiękniała, stała się dojrzalsza. Z dziecka zmieniła się w młodą kobietę.

On dorósł i zdał sobie sprawę z tego, że są w życiu rzeczy znacznie ważniejsze niż alkohol i papierosy.

Tylko wnioski przyszły za późno.

    

    Naciska guzik domofonu czekając, aż drzwi i ustąpią. Po chwili odskakuje, chwiejąc się lekko na nie wysokich obcasach botków.

    Brązowe tęczówki, skryte za okularami obserwują ją z uwagą, przyglądając się zgrabnej figurze i długim nogom.

Jej serce przyśpiesza w piersi, gdy do jej nozdrzy dobija się zapach, równie intensywny, co wówczas, gdy stała na klatce, do której teraz zamierza wejść, przyparta do drzwi, wpatrująca się w jego czekoladowe oczy.

- Co? - głos jej przyjaciółki ściąga ją z powrotem na ziemię.

- Już nic - mówi cicho, mijając go w drzwiach.

Nigdy nie sądziła, że będzie dziękować bogu, za tak cudowny wymysł jakim okazały się dla niej okulary przeciwsłoneczne, będące jedyną barierą, jaka zatrzymała ją przed wybuchnięciem głośnym płaczem, na samo wspomnienie tego, co kiedyś istniało między nimi. A ściślej rzecz ujmując, na wspomnienie tego, czemu zaistnieć nie pozwolili.

Bo obojgu głupia duma, zabroniła powiedzieć przepraszam….

I znów dla Pats... I znów jej dziękuję. I znów płaczę... I znów zapewne przepraszam. 

. Potraktujcie ją proszę jak bajkę...

Bajkę, w której jest ziarnko prawdy...

A piosenka... kojarzy mi się z Nim. Tak po prostu. Wywołuje we mnie smutek, pomimo, którego nie umiem przestać się uśmiechać...


I zapraszam na Zapominając drogi czyli moje nowe opowiadanie. 

Czytasz = Komentujesz

popieram akcję.