(1.) Nie spodziewane, a boli jakbym dawno była na to gotowa...

Shakira - Addicted To You [KLIK]

Przeraźliwe wycie budzika ustawionego na stoliczku nocnym tuż przy moim łóżku wyrwało mnie z lekko paranoicznego snu, który przewijał się w moim umyśle i dobił okropnym zgrzytem do najgłębszych partii mojego mózgu, sprawiając, że skutki uboczne wypicia zbyt dużej ilości alkoholu, potocznie zwane kacem pożądanie postanowiły dać mi się we znaki.

Wyciągnęłam dłoń i wymacałam uporczywy zegarek, po czym wyłączyłam go wyciągając baterie i na powrót naciągnęłam kołdrę na głowę, czując przyjemne ciepło rozlewające się po moim ciele.

Gdy ponownie uniosłam powieki, zdałam sobie sprawę z tego, jak dużo czasu upłynęło od ich ostatniego spuszczenia. Odkryłam zmarznięte ciało i przeciągnęłam się, aby po chwili wstać z łóżka.Schodząc na dół, udało mi się stwierdzić że dom jak zwykle stał pusty. Podeszłam do szafki i wyciągnęłam z niej tabletki na ból głowy, które popiłam całą butelką wody.

Spojrzeniem pełnym nie smaku obrzuciłam kanapki stojące na blacie kuchennym, bo na samą myśl, że miałabym cokolwiek normalnego wziąć do ust robiło mi się niedobrze. Wzdrygnęłam się na samo wspomnienie dwóch butelek wina wypitych samotnie w świetle księżyca i kilku pachnących świeczek.

Zawsze mieli szalone pomysły. Jednak ten przerastał każdy poprzedni. Londyn. Wiedziałam, że chcą uciekać. Pod pewnymi względami całe nasze pokolenie było takie samo. Nie znosiliśmy tych sztywnych zasad, tego co nam narzucali Wszyscy chcieliśmy uciekać. Nie powinnam była ich krytykować. Mój plan wykraczał poza granice Wielkiej Brytanii. Oni uciekali jedynie do stolicy.

Za tydzień miał być ślub. A wtedy wszystkie przeszkody miały minąć, zniknąć, rozpłynąć się. Wszystkie. Wszystkie, poza jedną. Wszystkie poza mną.

Alexa dobrze wiedziała jaka jest sytuacja w naszym domu. Nigdy nie stawała pomiędzy mną a bratem. Dlatego tak bardzo ją kochał. Dlatego i ja ją pokochała. Stała się dla mnie jak siostra. Była cudowna, bo nigdy nie stawała pomiędzy mną a Kevinem. Nigdy nie kazała mu wybierać.

Może bała się decyzji jaką mój brat by podjął? Ja nie byłam pewna jaki zapadłby werdykt. Ale nie chciałam się przekonać.

Tylko, że to co wynikło z tego nie stawania pomiędzy nami wcale mi sie nie podobało. Chcieli uciec. Kevin chciał. Ale nie chciał mnie zostawiać. Decyzja jaką odjął jest zbyt oczywista. Miałam pojechać razem z nimi. Do Londynu. Nie wyobrażałam sobie tego, choć przecież miałam oczywisty plan. Po ślubie, gdy ja napisze maturę pojedziemy do Londynu, tam będę studiować, a oni pracować. Plan idealnie prosty.

Westchnęłam nalewając sobie wody do szklanki.

Nie chciałam tam jechać, ale ze zbyt dużą ilością rzeczy nie potrafiłam sobie wciąż poradzić bez mojego brata.

Byłam dorosła, ale pod pewnymi względami potrzebowałam opieki troskliwszej niż dziecko. Opieki, której ojciec nie umiał mi zapewnić. Nie umiał? Bo nie chciał.

Usiadłam na blacie stołu w kuchni ściskając w dłoniach pustą już szklankę w paski. Oparłam się lekko plecami o wiszącą za mną szafkę i przymknęłam oczy. Czułam jak kosmyki włosów osuwają mi się na twarz. Uśmiechnęłam się delikatnie pod nosem. Odchyliłam głowę w tył, znów czując jak rude pasma wędrują po moim nosie i policzkach.

Lubiłam to uczucie. Uniosłam powieki i wyjrzałam przez okno, uśmiechając się delikatnie do siebie odbijającej się w szybie. Na dworze jak zawsze padało. Kochałam Anglię, ale jej smutna, słotna aura była w stanie wpędzić człowieka w depresje.

Zsunęłam się z blatu i ruszyłam do przedpokoju, rzucając przelotne spojrzenie w kierunku wiszącego po drodze lustra. Skrzywiłam się widząc dziewczynę, która się w nim odbijała. Zmarszczyłam nos i podśpiewując pod nosem ukochaną piosenkę ruszyłam po schodach do swojego pokoju.

Proszę zostań. Jeszcze choć na chwile.

Proszę zostań. Na chwilę, która nigdy nie minie.

Nie potrafiłam siedzieć w domu spokojnie. Byłam pełna energii i musiałam ją w jakiś sposób spożytkować, jednak nie przepadałam za żadnym sportem, dlatego zazwyczaj kończyło się to na tym, że pożytkowałam ją na długie rozmowy, będące w dużej mierze moimi monologami, lub wszczynaniem walki na poduszki, którą - pomimo, że była dziecięcą zabawą - oboje z Willem uwielbialiśmy. Mojemu przyjacielowi nigdy nie przeszkadzała moja natura. Czasem wyciągał mnie na konie, lecz jakoś we dwójkę nigdy nie byliśmy się w stanie zmobilizować do pożądanego treningu i kończyło się na zwiedzaniu konno znanych nam już doskonale Manchesterskich lasów.

Złapałam w dłoń leżącą na łóżku komórkę marki Nokia i wykręciłam znany na pamięć numer Williama Crassendera. Kiwając się delikatnie w takt lecącej w głośniczku telefonu muzyki przeglądałam szafę w poszukiwaniu jakiś ubrań denerwowałam się w duchu na przyjaciela, który nie odbierał.

- Halo? - wyraźny brytyjski akcent mojego przyjaciela sprawił, że na moją twarz wkradł się lekki uśmiech.

- Cześć Willie - powiedziałam radośnie do słuchawki wręcz widząc jak przeskakują trybiki w jego mózgu, próbując wydedukować czego chcę od chłopaka tym razem.

- No siemka - powiedział w końcu. - Czego byś chciała? - zapytał, a ja byłam pewna, że chłopak szczerzy się głupkowato do słuchawki.

Zawsze gdy zdrabniałam jego imię w sposób, w jaki robiła to jego mama w dzieciństwie i za który zastrzeliłby w dorosłym życiu każdego poza mną, czegoś od niego chciałam.

- A żebyś pojechał ze mną na konie.

W słuchawce zapadła tak idealna cisza, że przez chwile sądziłam, że coś urwało połączenie.

- Nie mogę .

- Możesz.

- Nieee... - przeciągnął wyraźnie ostatnie słowo.

W odpowiedz z mojego gardła uciekło jedynie donośnie prychnięcie.

- Pamiętasz, że dziś kolacja? - zapytał, a ja skrzywiłam się na wzmiankę o wieczornym przyjęciu dla gości weselnych.

- Nie chcę - złapałam w dłonie stare jeansy jednak pod nimi leżały moje bryczesy*.

Uśmiechnęłam się do ukochanych spodni i wyjęłam je z szuflady następnie dość hałaśliwie zamknęłam szufladę.

- Trudno . Ja kończę. Widzimy się wieczorem !

- Ale...

Odpowiedział mi tylko dźwięk oznajmiający, że połączenie zostało zakończone.

Nie pożegnam się. Bo po co, skoro potem znów będziemy się witać?

 

Wciągnęłam na nogi stare, starte już trochę sztylpety*. Zamknęłam dom i wrzucając klucze do torebkiotworzyłam sobie bagażnuk, jednak tylko po to, aby schować w nim toczek * i czapsy*.

Przekręciwszy kluczyk w stacyjce skręciłam w doskonale znaną polną dróżkę.

Już po chwili wyskoczyłam z samochodu i uśmiechnęłam patrząc na pędzące galopem wierzchowce. Bez siodeł i bez jeźdźców wyglądały pięknie. Wielu twierdziło, że jeździec odejmuje uroku temu obrazowi, jednak ja nieodmiennie byłam opinii, że jeździec w prawidłowym, pięknym prostym dosiadzie zdecydowanie dodawał takiej scenie pewnego rodzaju ognia. Tętent kopyt przyjemnie dudnił mi w uszach głuchym łoskotem, przywołując na moją twarz lekki pół uśmiech, któremu pozwoliłam zagościć nawet w zielonych, smutnych zwykle oczach.

 - Dzień dobry - wykrzyknęłam w głąb stajni.

- A dobry, dobry - zaśmiała się pani Katherine pochylając się przy koniu, którego oporządzała.

- Weźmiesz sobie Kasztanka i pojedziesz w teren.

Uśmiechnęłam się na myśl o galopie* po pięknych otaczających nas równinach.

- Ale zabierzesz ze sobą Millie na Hemie. Więc taki spokojny stępo-kłus*.

Westchnęłam cicho i zmierzyłam w kierunku siodlarni na poszukiwanie tranzleki* mojego ukochanego wierzchowca.

- Gotowa? - zapytałam jedenastoletnią dziewczynkę wskakując na grzbiet kasztanowego konika, któemu naprawdę na imię było Seri i podpinając popręg*.

Posłała mi blady cień uśmiechu, a ja odpowiedziałam jej najszczerszym uśmiechem jaki tylko potrafiłam.

- Nie bój się. Kasztan jest bardzo grzeczny, a Hermie będzie szedł za nim jak na sznurku.

Pokiwała głową, wykonując wszystkie rutynowe czynności i również dosiadła konia.

Zatrzymałam Seri i zsiadłam zdejmując z niego siodło, ochraniacze i ogłowie pozwoliłam mu wbiec na padok. Odłożyłam sprzęt i obserwowałam radosnego wierzchowca galopującego wzdłuż szranek o które się opierałam.

Czułam narastający ból, jakby gdzieś z tyłu głowy, ktoś przytknął pompkę i próbował podnieść mi ciśnienie.

Wiedziałam co to oznacza. Westchnęłam i zacisnęłam powieki jednocześnie zagryzając usta i zgrzytając zębami.

Ale już po chwili czułam, że doskonale mi znane, znienawidzone uczucie niemocy a jednocześnie nienawiści i gniewu opanowuje moje ciało, zadając niewymowny, niezrozumiały kompletnie dla mnie ból.

A więc trochę jeździeckiego słownictwa:

*Bryczesy - specjalne spodnie do jazdy, najczęściej z pełnym- (na całej wewnętrznej stronie ud), lub pół lejem (d połowy łydki, trochę nad kolano) czyli wszytym kawałkiem skóry, ułatwiającym utrzymywanie się w siodle.

*Toczek, a właściwie kasko-toczek- Kiedyś czapka, dziś specjalny kask do jazdy konnej chroniący głowę i twarz jeźdźca w razie upadku.

*Sztylpety, specjalne buty do jazdy konnej. Odsyłam do zdjęcia, aby ułatwić wyobrażenie sobie takiego buta.

*Czaps - skórzana "nakładka" na nogę od kostki pod kolano. Tutaj również dla łatwiejszego zrozumienia odsyłam do przykładowego zdjęcia

* Galop - trzeci co do tępa, często najszybszy chód konia. Tak zwany "trzytaktowy", czyli podczas biegu słychać tętent tak jakby trzech kopyt.

*Stępo- kłus. Właściwie Stęp i kłus. Stęp -najwolniejszy, czterotaktowy chód konia. Kłus- szybszy od stępu chód konia - dwutaktowy.

*Tranzelka  - popularnie zwana uzdą, jednak stosowana przy dosiadaniu konia wierzchem. Ogłowie, czyli specjalnego rodzaju uprząż na głowę konia.

*Popręg - najczęściej skórzany,pas zakończony z obu stron sprzączkami, który mocuje się pod brzuchem konia i przypina z dwóch stron siodła, służy do utrzymania siodła na wierzchowcu.